turuncuya...

Turuncu gelmiş, okulun havası değişti...

Fazla değil, toplamda 1 yıl diyebilirim onu tanıyalı. Ama var mı onun insana pozitif enerji vereni...

Aralık oldu, önce onlar istedi "tamam" dedik, yolladık.

Turuncu olmadan asla dedik "tamam" dediler, geri yolladılar...

Hoşgeldin sevgili Niyazi...

yorgun

Günlerin uzaması da yetmiyor artık bana, daha çok yaşamak istiyorum.

Hayatım aslında daracık bir kutu içinde, yapacakların oldukça sınırlı. Ama yine de yetiştirmekte güçlük çektiğim işlerim beni deli ediyor. Enerjisini sonuna kadar tüketip son noktada vücudunun iflas etmesini izlemek aslında acı verici. Üstelik yarın sabah erkenden kalkıp tekrar aynı servisle, aynı suratlarla, aynı okulun yollarını teperek, öğrencilerimin benden birşeyler beklenti içinde olduklarını hayal ederek büyük bir şevk içine girme zorunluluğunda hissetmesi insanın...

Gerçekten çok acı vericiymiş... :(

1iyokmu

nedirki bilmem...?

Mavi bir zemine yazıyorum. Ama içimde bir karartı var.

Korku nedir bilmem. Ama yenileceğimi hep bilirim.

Sessizliği dinliyorum çoğu kez, bana birşeyler anlatıyor.

İçimden geleni yapmak istesem... Yapamam, nedenini de bilemem.

Oldukça sakin bir hayatım var gibi görünüyor ama nedense içimde bir fırtına var...

Yapacağım çok şey var, ama vakit dar...

Şimdi harekete geçsem boşa mı kürek çekerim? Yoksa tembelliğe mi kaçıyorum.

Birkaç kez denemeden sonra yol katedilemeyince insanın çevki kırılıyor.

Sanırım ben bekleyeceğim...

1iyokmu

Kek yenir...

1. sınıf öğrencileri kek yiyor... :))